Esperanzadores Reis Magos:
Hoxe é a primeira vez que vos escribo. Se decidín facelo non é para desafiarvos, a vós que endexamais soubestes de min, pero si polo afán intrigante que tantas aventuras refiren os vosos nomes, inmodestos coma os nosos. Coma a produción sedutora revolta e vacilante nas páxinas dos contos, nos círculos de idade dos seus avós inhumados, confundidos entre o po do papel amarelo. E a incipiente curiosidade que festexa a vosa chegada vindeira, soñadora da nosa madurez rítmica, precisa das mans máxicas que portades, coma avós irredentos soterrados entre páxinas de amarelos confusos. Coma bateleiro domador de tempestades.
O señor Atún reclamouvos en dúas ocasións. A primeira vez impelido pola afouteza infante dos ocos no andel do cuarto, do baleiro do cuarto de xoguetes. Non repetiu, dende aquela, solicitude xogueteira, e non pola decepción da contía obtida, escasa para encher anhelos ilimitados, senón pola preguiza de cubrir a súa folla de servizos con grandes méritos, que se anulan na estrea de cada ano, desacumulados. Que perden o seu valor en cada entrega xenerosa. Renunciou tamén ós bonecos pola descrenza na paciencia esixida para encher un cuarto de xoguetes, pero sobre todo polo descubrimento da súa gran paixón: fedellar. A segunda vez que vos escribiu recibiu un arsenal de chatarra, suficiente para non necesitarvos outra vez. Lavadoras, transistores, televisións, radares, ferros, torradoras e unha morea de obxectos decrépitos e mal tirados ó lixo. Servíronlle todos para encontrarse coa súa habilidade electrónica. Abríaos, analizábaos, quitáballes as pezas, montábaas e agardaba que o conxunto funcionase, reiterando a obriga que a chatarra tiña de compracelo. Nunca puido deterse ante o seu afán apalpador. O que a el lle gustaba era manipular insistentemente.
A historia do señor O é máis dramática. Nunca tivo pais, nin irmáns, nin amigos sanguíneos nin farrapos comestibles, e ninguén soubo como deu cos seus ósos no mundo e todas esas cousas manchadas de terra. Nunca vos escribiu, quizais pola conxénita pena de quen reside na orfandade analfabeta, e polos medos que carrexa a falta de acollida. No entanto, pedíavos moitas cousas dende a xanela da súa morada, no centro de luz dunha ponte colectora, entre as que só había inmateriais solicitudes e aspiracións insensatas. O señor O quería os amigos que nunca tivo, e poder vestirse para eles, e en comunicación coas estrelas que aseguraban acubillarvos xamais lembrou a súa orfandade proxenitora. El quería amigos, pero conformaríase cun pai cardiópata e unha nai servil. Preferiu non escribirvos, e confiar só no lacrimal que os seus ollos solícitos lles reclamaban ós nós de estrelas, polo mancebo lategazo de considerar a todos iguais, onde prima a incapacidade maniquea do rapaz abandonado, que valora os bateleiros co mesmo desafecto cós reis descabalgados.
Eu sempre fun rico. Tiven todo o que puiden querer dende pequeno. Nunca vos escribín porque nunca me fixestes falta. Xa sei que non podedes ofendervos, que a ubicuidade e todas esas lerias son propias de piedades indoloras, e que en certa maneira o voso ecuménico traballo impide reparar nas cousas pequenas da vida. Vós, reis dun ceo de Oriente só alcanzable nunha noite entre demasiadas, non sentiredes envexa por nós, arrendatarios do terceiro ceo onde desexamos recibir os nosos homenaxeados, nin desafecto polos praceres que se nos negan, nos cuartos borrachos con vistas a unha praza de lenda.
Agora, salientados polas alarmantes perdas de pelo e de facultades motrices, reunímonos para contarvos que é o que desexamos, demasiado barato o conxunto de terzos para ser desoído, demasiado barato mesmo para vós. Atún quere un xoguete, metálico e pesado, sonoro para maior gloria, un reprodutor de CD, para que a música satisfeita que el recolla faga esquecer a súa habitación baleira, soando dona do espazo sinalado polo Terceiro Ceo, o espazo que a man sinistra do capitán goberna na praza lenda dos catro canos. O señor O quere que as súas cancións non sexan orfas coma el. Canta con agarimosa entoación versos apadriñados e afectuosos. Que lle digan a el, que tanto sufriu as carencias e a frugalidade protectora, que non poden darlle as súas cancións disparadas dende a barra estreada. Que lle digan, se tanta maxia destilades, que a súa música non ten cabida en reinos mundanos. Asegurádelle que os seus designios son celestes, e manterá a súa exaltación musical nun doloroso silencio. Eu pido que sexan escoitados, con xenerosidade interesada, porque se de algo sei fiarme é dos disparatados desfiles entusiastas que eles, magníficos sobre a miña fronte, lle regalan a un pobo costeiro con distinción, xenerosos dun pobo que só vos lembra nunha véspera entre demasiadas. Demasiado pouco, mesmo para vós.
Hoxe é a primeira vez que vos escribo. Se decidín facelo non é para desafiarvos, a vós que endexamais soubestes de min, pero si polo afán intrigante que tantas aventuras refiren os vosos nomes, inmodestos coma os nosos. Coma a produción sedutora revolta e vacilante nas páxinas dos contos, nos círculos de idade dos seus avós inhumados, confundidos entre o po do papel amarelo. E a incipiente curiosidade que festexa a vosa chegada vindeira, soñadora da nosa madurez rítmica, precisa das mans máxicas que portades, coma avós irredentos soterrados entre páxinas de amarelos confusos. Coma bateleiro domador de tempestades.
O señor Atún reclamouvos en dúas ocasións. A primeira vez impelido pola afouteza infante dos ocos no andel do cuarto, do baleiro do cuarto de xoguetes. Non repetiu, dende aquela, solicitude xogueteira, e non pola decepción da contía obtida, escasa para encher anhelos ilimitados, senón pola preguiza de cubrir a súa folla de servizos con grandes méritos, que se anulan na estrea de cada ano, desacumulados. Que perden o seu valor en cada entrega xenerosa. Renunciou tamén ós bonecos pola descrenza na paciencia esixida para encher un cuarto de xoguetes, pero sobre todo polo descubrimento da súa gran paixón: fedellar. A segunda vez que vos escribiu recibiu un arsenal de chatarra, suficiente para non necesitarvos outra vez. Lavadoras, transistores, televisións, radares, ferros, torradoras e unha morea de obxectos decrépitos e mal tirados ó lixo. Servíronlle todos para encontrarse coa súa habilidade electrónica. Abríaos, analizábaos, quitáballes as pezas, montábaas e agardaba que o conxunto funcionase, reiterando a obriga que a chatarra tiña de compracelo. Nunca puido deterse ante o seu afán apalpador. O que a el lle gustaba era manipular insistentemente.
A historia do señor O é máis dramática. Nunca tivo pais, nin irmáns, nin amigos sanguíneos nin farrapos comestibles, e ninguén soubo como deu cos seus ósos no mundo e todas esas cousas manchadas de terra. Nunca vos escribiu, quizais pola conxénita pena de quen reside na orfandade analfabeta, e polos medos que carrexa a falta de acollida. No entanto, pedíavos moitas cousas dende a xanela da súa morada, no centro de luz dunha ponte colectora, entre as que só había inmateriais solicitudes e aspiracións insensatas. O señor O quería os amigos que nunca tivo, e poder vestirse para eles, e en comunicación coas estrelas que aseguraban acubillarvos xamais lembrou a súa orfandade proxenitora. El quería amigos, pero conformaríase cun pai cardiópata e unha nai servil. Preferiu non escribirvos, e confiar só no lacrimal que os seus ollos solícitos lles reclamaban ós nós de estrelas, polo mancebo lategazo de considerar a todos iguais, onde prima a incapacidade maniquea do rapaz abandonado, que valora os bateleiros co mesmo desafecto cós reis descabalgados.
Eu sempre fun rico. Tiven todo o que puiden querer dende pequeno. Nunca vos escribín porque nunca me fixestes falta. Xa sei que non podedes ofendervos, que a ubicuidade e todas esas lerias son propias de piedades indoloras, e que en certa maneira o voso ecuménico traballo impide reparar nas cousas pequenas da vida. Vós, reis dun ceo de Oriente só alcanzable nunha noite entre demasiadas, non sentiredes envexa por nós, arrendatarios do terceiro ceo onde desexamos recibir os nosos homenaxeados, nin desafecto polos praceres que se nos negan, nos cuartos borrachos con vistas a unha praza de lenda.
Agora, salientados polas alarmantes perdas de pelo e de facultades motrices, reunímonos para contarvos que é o que desexamos, demasiado barato o conxunto de terzos para ser desoído, demasiado barato mesmo para vós. Atún quere un xoguete, metálico e pesado, sonoro para maior gloria, un reprodutor de CD, para que a música satisfeita que el recolla faga esquecer a súa habitación baleira, soando dona do espazo sinalado polo Terceiro Ceo, o espazo que a man sinistra do capitán goberna na praza lenda dos catro canos. O señor O quere que as súas cancións non sexan orfas coma el. Canta con agarimosa entoación versos apadriñados e afectuosos. Que lle digan a el, que tanto sufriu as carencias e a frugalidade protectora, que non poden darlle as súas cancións disparadas dende a barra estreada. Que lle digan, se tanta maxia destilades, que a súa música non ten cabida en reinos mundanos. Asegurádelle que os seus designios son celestes, e manterá a súa exaltación musical nun doloroso silencio. Eu pido que sexan escoitados, con xenerosidade interesada, porque se de algo sei fiarme é dos disparatados desfiles entusiastas que eles, magníficos sobre a miña fronte, lle regalan a un pobo costeiro con distinción, xenerosos dun pobo que só vos lembra nunha véspera entre demasiadas. Demasiado pouco, mesmo para vós.
O Terceiro Ceo
0 comentarios:
Postar um comentário